‘Hoe elk vaccin zo efficiënt mogelijk benut wordt’

Een bijzonder moment. Niet alleen omdat ze vandaag geprikt wordt, maar ook omdat haar dochter Tiffany (29) bij de GGD werkt en haar de prik zal geven. Tiffany is vorig jaar begonnen in de teststraat. Sinds eind april werkt ze als prikker, menger en toezichthouder op de nieuwe priklocatie van de GGD op het NDSM-terrein in Amsterdam Noord. Een verantwoordelijke functie waarbij ze zowel de vaccins mengt en toezicht houdt op de kwaliteit, als de prikken zet.

Tiffany neemt ons mee naar een plek waar de vaccins worden geprepareerd. In het midden van de ruimte staat een grote koelkast. ‘Deze is uitgerust met een melder. De kast detecteert hoe vaak, hoe laat en hoe lang de deur wordt geopend. Als de temperatuur te hoog oploopt, geeft hij een melding. Het is een slimme koelkast.’ Ze opent de deur en toont ons de ampullen. Een tray met een stuk of tachtig piepkleine flacons staat op de middelste plank. De overige schappen zijn leeg. ‘Uit één zo’n flesje halen we gemiddeld zeven injecties. Dat doen we met de hand. Aan het eind van de dag geven we aan het RIVM door hoeveel vaccins er gebruikt zijn, op basis daarvan krijgen we een nieuwe lading toegestuurd. Zo werken we superefficiënt en hebben we minimale verspilling.’

Vijf GGD-medewerkers zijn intussen aandachtig bezig om de inhoud van de flacons te mengen met een zoutoplossing. ‘Het bereiden luistert nauw. We prikken momenteel alleen met Pfizer en dat vaccin is fragiel in gebruik. Je mag het niet schudden en als je er tegenaan stoot, is het vrijwel meteen onbruikbaar.’ Bloemberg: ‘Je zou denken, zet die koelkast vol met vaccins, maar de kunst is juist om de schappen zo leeg mogelijk te houden. Precies de juiste hoeveelheid voor het juiste aantal mensen dat zich die dag komt laten prikken. Die logistiek is zo verfijnd en nauwkeurig, dat kunnen wij niet alleen. We werken intensief samen met veel partijen, zoals specialistische vervoerders en het RIVM.’

Edith heeft inmiddels ingecheckt bij een van de administratiehokjes, die doen denken aan de paspoortcontroles op Schiphol. Ze moet de uitnodiging, haar paspoort en een gezondheidsverklaring overleggen, daarna mag ze plaatsnemen voor een prikhokje. Dochter Tiffany zet ondertussen alles klaar: watjes, pleisters, desinfectiedoekjes en een kartonnen bakje met de injectienaald. Het begint al aardig vol te lopen in de loods op het NDSM-terrein. Hoeveel procent van de mensen die een oproep krijgt, laat zich ook daadwerkelijk vaccineren? Bloemberg: ‘Tot nu toe zien we onder ouderen dat zo’n vijfentachtig procent komt opdagen.’ Een mooi percentage, want hoe meer mensen de prik krijgen, hoe beter het virus wordt ingedamd en hoe minder mensen ziek worden. En als de ziekte zich niet meer kan verspreiden, is er ook minder kans op mutatie van het virus.

Tiffany is dolblij haar moeder te zien, maar Edith kijkt nog wat gespannen. Ze gaat voor haar dochter zitten en laat de wijde trui aan een kant van haar schouders zakken. Tiffany drukt de naald zorgvuldig in haar bovenarm. ‘Ik ben opgeleid om het behoedzaam te doen,’ glimlacht ze. Ze duwt de vloeistof uit de naald. ‘Zo, die zit erin!’ Langzaam trekt ze de naald eruit. Haar moeder haalt opgelucht adem. ‘Ik ben hier zo blij mee’, zegt Edith stralend. ‘Je moet weten, in het begin van de coronacrisis mocht ik niet eens naar de supermarkt van mijn dochter. Ik heb COPD, dus ik behoor tot een risicogroep.’ Edith pakt haar tas op en loopt met lichte tred het prikhokje uit. ‘Mam’, roept Tiffany haar na, ‘je moet nog wel een kwartiertje wachten, hoor!’

^{Fotografie © Julie Blik}